Het verhaal met de monniken

Daar stonden we dan, 3 dutchies, op het vliegveld van Bangkok. Vroeg opstaan, niet ontbijten, taxi, trein, inchecken en gaan. Uh, dames, in dát vliegtuig? Moeten we de propellors zelf aanblazen? En waar is de ‘slurf’ waar je normaal doorheen loopt om naar binnen te gaan? Nee, dit vliegtuig heeft gewoon een trappetje. Even een selfie voor het vliegtuig (Zal dit ons einde betekenen, haha) en naar binnen. Met een handjevol mensen richting Luang Prabang, Laos – de tweede bestemming van onze reis. Veel gelachen onderweg (geen zwemvesten, maar we vliegen over land, gelukkig). Een korte vlucht, die op één of andere manier eindeloos lijkt te duren. Op het vliegveld van Luang Prabang loop je zelf even langs alle vliegtuigen, richting de terminal. Visum, bagage en op naar ons hostel, wat op de foto’s een paradijs leek. Duimen dus. Na wat Hints spelen met een taxichauffeur, een snel ritje, komen we aan bij een vaag, modderig straatje waar inderdaad Sa Sa Lao staat. Ons hostel? We bliijven duimen. En ja hoor, daar beneden lopen we tegen prachtige hutjes aan, midden in iets wat lijkt op de jungle. Wat een geluk hebben wij, dat wij in zo’n mooi hostel mogen beginnen.

Moe van het reizen – alweer – besluiten we vandaag in het hostel te blijven, lekker eten en even relaxen. Al snel ontmoeten wij een Française; zij heeft een reis van 2 jaar gepland. Heel lang veel te hard gewerkt, tegen een burn-out aan. Alles verkocht en opgezegd, en ze is gewoon vertrokkken. Nu 2 maanden onderweg en genietend van het leven de hele wereld zien. Bij het avondeten ontmoeten we 3 mannen, 1 Amerikaan (oorlogsveteraan) en 2 Duitse jongens. Zij reizen sinds 2,5 maand samen. Op de motor gaan zij de wereld over. Je ontdekt als snel de magie van een hostel: voor je het weet, ontmoet je nieuwe mensen en hoor je de mooiste en meest bizarre reisverhalen. Later sluit er nog een Engelsman aan, die al lange tijd niet meer in Engeland woont, maar af en toe een vast verblijf heeft en verder ook de wereld afreist. Hij geeft online Engelse les, wat betekent dat hij altijd en overal zijn werk kan doen. Tot in de late uurtjes kletsen we wat af, totdat de eigenaar van het hostel ons verzoekt wat zachter te zijn of naar bed te gaan.
De volgende dag hebben we er een reisgenootje bij, de Française heeft gevraagd of zij mag aanhaken als we de stad gaan verkennen. Met de tuk-tuk vertrekken we richting het centrum en worden we recht voor het Royal Palace Museum afgezet. Laat het cultuur snuiven maar beginnen. Helaas is het meeste gesloten als wij daar zijn, maar de gebouwen alleen zijn al de moeite waard om te bekijken. We lopen door, aan de hand van onze bijbel: het boek van de Lonely Planet. We lopen door heel gezellig straatjes, waar je ineens een klooster en een tempel tegen kan komen. Het Boeddhisme staat hier centraal, de monniken in hun oranje gewaden kom je overal tegen. De tempels zijn van buiten en van binnen prachtig versierd en bijna te mooi om waar te zijn. We vervolgen onzs wandeling, want er is nog zoveel meer om te zien. Langs de rivier komen we allerlei leuke eettentjes tegen en we spreken af om daar later wat te gaan eten. We hebben eerst nog een doel: Wat Xieng Thong, wat de meest indrukwekkende tempel van Luang Prabang schijnt te zijn. We worden zeker niet teleurgesteld. Overal prachtige muren vol mozaïek, prachtige boeddhabeelden, we kijken onze ogen uit. Al snel komen we erachter dat deze tempel ook gebruikt wordt voor bruiloftshoots, 2 bruidsparen laten zich fotograferen bij al dit moois. Zwaar onder de indruk, verhit en dorstig lopen we terug naar de rivier, om te eten en van het uitzicht te genieten. Op de plek waar we waren afgezet, zagen we een hele lange trap, de berg op. Dit blijkt Mount Phu Si te zijn, waar enkele tempels te vinden zijn, maar de berg schijnt het meest bekend te staan om het uitzicht. Mex en ik besluiten deze megaklim te gaan doen, en Kim blijft beneden om wat winkeltjes (en mensen) te bekijken met ons Frans reisgenootje. Onderaan de berg kijken Mex en ik elkaar nog even aan, gaan we dit echt doen in deze hitte? Ja dus. Na weet-ik-veel-hoeveel traptreden en een paar drinkpauzes (waaaater) later zijn we boven. Om ons heen kijkend, zien we dat dit inderdaad een heel indrukwekkend uitzicht is. Je kunt de hele stad zien, de bergen, gouden topjes van prachtige tempels en een ver uitzicht op de rivier de Mekong. Dit is de brandende kuiten en zweetoksels meer dan waard. We zien de meest mooie vlinders voorbij vliegen. Even een wauw-momentje en weer op naar beneden. Daar ontmoeten we de rest van ons gezelschap weer. We hebben een boottocht over de rivier gereserveerd, maar nog even tijd voordat we vertrekken. We besluiten om de bus naar Vang Vieng te gaan regelen, waar wij de volgende dag hebben afgesproken met de motorbende. We boeken een busrit van 6 uur door de bergen en gaan op weg naar de boot. Tegen het einde van deze dag zullen we de zonsondergang op de rivier de Mekong mee gaan maken. Met aan de ene kant de stad en aan de andere kant de bergen zien we de zon steeds verder achter de bergen zakken. In het aardedonker gaan we terug richting de stad, na een boottocht van 2 uur.

Terug naar het hostel voor het avondeten. Daar zitten we weer aan een tafel met wat mensen van de vorige avond, minder drankjes maar nog steeds heel gezellig over de fijne en minder fijne dingen van net leven. En dan vergeet je op de tijd te letten en voordat je het weet is het weer laat en bedenk je dat je morgenochtend om 5 uur naar de stad gaat om de monniken te zien. 4 uur slaap, kan prima. Op de fiets naar het centrum, hopeloos verdwalen in een onbekende stad, omdat je een afslag hebt gemist. Eindelijk ergens aangekomen waar de monniken langs zullen komen. Zij staan voor zonsopgang op om aalmoezen op te halen voor de armen. Terwijl het ochtendverkeer gewoon doorgaat, zie je locals en toeristen op hun knieën langs de weg zitten om hun gekochte voedsel aan de monniken, waarna zij het voedsel uitdelen aan de armen. Aan de overkant van de straat, waar wij op gepaste afsand an het kijken waren, zat een man met zijn zoontje. Plastic tasjes in hun hand, wachtend op voedsel. Arm, maar heel slim. Of gehaaid? Elke keer dat een tasje vol zat, pakten zij een nieuw, leeg tasje. Wachtend op de volgende rij monniken, die langs zullen komen. Een mooi gezicht, maar wel heel toeristisch geworden. Maar goed, wij staan daar ook de toerist uit te hangen.

De fietstocht naar het hostel ging nu wel goed, geen afslagen gemist. Eenmaal daar konden we ons klaar gaan maken voor de bustocht naar Vang Vieng. 6 uur onderweg, door de bergen. We gaan het meemaken.

Let the adventure continue.