Het verhaal met iets te weinig slaap
Door: Anouk van Leeuwen
Blijf op de hoogte en volg Anouk
02 November 2016 | Indonesië, Probolinggo
Bij de trein worden we opgehaald door een medewerker van de tour-organisatie. Hij roept netjes om Kim, Mex en uuuh. Ja, die dus... Met een busje worden we naar het kantoor gebracht, waar we een uitleg krijgen over de volgende dag. Pick up is om 3 uur, half 4 's ochtends waarna we een stuk moeten rijden om naar een uitkijkpunt te gaan, voor wederom een zonsopgang. Daarna door naar Mount Bromo, waar je naar boven kan om de krater in te kijken. Dit alles met de jeep. We gaan het weer meemaken. We worden in een nieuw busje geduwd en via een hobbelige bergweg omhoog gereden naar ons hotel. Boven op de berg is het koud! Dat belooft wat voor morgen, als we midden in de nacht nog verder omhoog gaan...
Na een paar uur slaap staan we klaar om opgehaald te worden. Zoals het hoort, netjes op tijd, 3 uur dus. Ondertussen zien we de ene na de andere jeep gevuld worden met dik ingepakte mensen, winterjassen, mutsen, sjaals, noem maar op. Hopelijk zijn we warm genoeg aangekleed. Pas na half 4 komt onze jeep aan, dus we kunnen op weg. Na een hobbelige weg komen we met nog tientallen andere toeristen aan bij het uitkijkpunt, in pikkedonker naar boven lopen en een plekje veroveren om de zonsopgang te kunnen zien. En wat een zonsopgang! De lucht is prachtig gekleurd, rood, oranje... De zon komt opeens in een rap tempo tevoorschijn. Weer iets wat de moeite waard was om vroeg voor op te staan. Het is wel koud, dus mond weer sluiten, knipperen met de ogen en terug naar de jeep voor wat warmte. Als we weer compleet zijn, gaan we door naar de Bromo. Ondertussen heb ik moeite met wakker blijven en merk je dat het vele reizen, vroeg opstaan en alle indrukken toch veel met je doet, zowel fysiek als mentaal. Bij de Bromo kun je een heel stuk te paard afleggen, maar no way dat ik op een paard ga zitten! We lopen liever die kant op. Grotendeels vlak, totdat je bij de berg aankomt, waar je na een stuk pad omhoog, een steile trap moet nemen. Kim en ik passen, protesterende benen, kort de tijd, en we moeten morgen nog veel verder en hoger. Mex gaat alleen naar boven, de bikkel. Wij kijken hoe iedereen lopend of te paard naar boven klimmen en genieten van het berglandschap. Later stappen we weer in de jeep en we stoppen nog even om Mount Bromo van een afstandje te bekijken. Gaaf hoor, al die bergen!
Terug in het hotel is er tijd voor een ontbijtje, ontspanning en tassen inpakken, alweer. We worden opgehaald en teruggebracht naar het kantoor, waar we weer een uitleg krijgen over dag 2, Ijen. Om naar Ijen te gaan, moeten we weer zo'n 6 uur in een busje zitten. Onderweg is er even tijd voor een lunch en verder is het weer hobbelen door Java. Het volgende hotel ligt op een half uur rijden van het startpunt om de Ijen te beklimmen. Ook hier is het weer redelijk fris, maar beter te doen dan de nacht ervoor. We vertrekken komende nacht om 1 uur, omdat de klim nog best lang is, en wij graag de blauwe vonk willen zien. Eten bestellen en slapen is het plan. Helaas wordt het eten pas later geserveerd, waardoor onze planning iets anders loopt. Toch kunnen we nog een kleine 5 uur slapen, voordat we weer op pad gaan. Vanaf Ijen gaan we meteen door naar de ferry, om de overtocht naar Bali te maken, dus weer inpakken en tassen inladen. Na weer een helse bustocht, komen we onder aan de berg aan, waar we een gasmasker moeten huren, vanwege de zwaveluitstoot vanuit de krater. Daarna gaan we vol goede moed aan de wandel. De tocht is 2 km omhoog en vervolgens nog zo'n 300 meter vlak, horen wij. En dat allemaal in het donker, met een paar zaklampen. Na wat motiverende woorden van de gids, beginnen we aan de klim omhoog. Eerder hadden we gehoord dat de klim lang, maar niet heel steil is. Allemaal leugens. Binnen no time beginnen mijn kuiten te verzuren en voelen mijn benen aan als lood. Na, voor mijn gevoel, uren lopen en na tig beenrustpauzes komen we aan bij de Cantina, wat het eindpunt is van de, zoals we nu weten, steile klim. Even een kwartiertje pauze om de laatste paden af te lopen naar het plateau. Het begint ook steeds kouder te worden. We vervolgen ons pad op, wat volgens de gids het vlakke pad is (leugens). We komen aan bij de krater, waar we de eerste mannen met manden vol zwavel zien lopen. Zij dragen deze manden op hun schouders, tot wel 70 kg, omhoog uit de krater om het boven op karren te verzamelen. De karren gaan uiteindelijk die hele lange weg weer naar beneden. De meeste mannen zijn klein en tenger, met een levensverwachting van zo'n 40 jaar, door het inademen van de zwavellucht en het onmenselijk zware werk wat ze doen. Zo bizar om te zien...
Van bovenaf kun je de blauwe vonken al zien. De groep gaat over een smal paadje naa benenden, om het van dichtbij te bekijken. Ik besluit samen met Kim boven te blijven, omdat de weg naar beneden, en dan met name weer terug omhoog, erg verradelijk kan zijn. Van boven zien we mensen komen en gaan, en ondertussen lijkt het alleen maar kouder te worden. Toch komt daar weer de zonsopgang, helaas hebben we niet de beste plekken, omdat we op de rest van de groep wilden wachten. Maar langzaam kleurt de lucht weer onvoorstelbaar mooi en kunnen we eindelijk zien hoe hoog we zijn. En, niet te vergeten, het mooie blauwe meer dat zich naast de krater bevindt! Heel raar, dat je van geen hand voor ogen kunnen zien, ineens de wijde wereld kan bekijken. Groene bergen, rotsen en natuurlijk het meer. Na heel wat ohs en ahs gaan we de tocht naar beneden maken. Wat glijpartijen over losse steentjes en weer een heftige wandeling van 1,5 uur zijn we weer beneden. Blij dat onze voeten vlakke grond raken, rusten we uit tot de rest ook weer terug. Het blijkt dat naar beneden gaan ook nog een opgave is. Hoewel we vrolijk lachend iedereen op weg naar boven een goedemorgen wensen, verafschuwen we de valsspelers. Mensen die de werklui betalen om ze met een karretje (bedoeld voor de zwavel). Ook worden mannen ingezet om mensen op een stoel te dragen. Schandalig denken wij, maar we horen dat de mannen dit doen om extra geld te verdienen, dus zij doen dit graag, omdat ze het geld erg kunnen gebruiken.
Tijd om weer te vertrekken. We worden bij de ferry afgezet en we zijn weer op onszelf aangewezen. Overtocht naar Bali en met de auto naar Amed, aan de oostkust van Bali. Morgen gaan we naar Gili Air, waar we een weekje de Gili-eilanden gaan verkennen en vooral heel veel gaan relaxen aan mooie stranden. Maar nu eerst: een hele nacht slapen!
-
02 November 2016 - 20:30
Ellen:
Na die lekkere wandelingen is het wel verdiend om lekker te relaxen! -
03 November 2016 - 16:28
Mary:
Leuk die verslagen. Dat waren pittige wandelingen zeker na die korte nachtjes. Veel plezier op Bali. Groetjes Mary
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley